به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
قسم به اين شهر مقدس ( مكه)، (1)
شهرى كه تو در آن ساكنى، (2)
و قسم به پدر و فرزندش ( ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح)، (3)
كه ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگى او پر از رنجهاست)! (4)
آيا او گمان مى‏كند كه هيچ كس نمى‏تواند بر او دست يابد؟! (5)
مى‏گويد: «مال زيادى را (در كارهاى خير) نابود كرده‏ام!» (6)
آيا (انسان) گمان مى‏كند هيچ كس او را نديده (كه عمل خيرى انجام نداده) است؟! (7)
آيا براى او دو چشم قرار نداديم، (8)
و يك زبان و دو لب؟! (9)
و او را به راه خير و شر هدايت كرديم! (10)
ولى او از آن گردنه مهم نگذشت! (11)
و تو نمى‏دانى آن گردنه چيست! (12)
آزادكردن برده‏اى، (13)
يا غذا دادن در روز گرسنگى... (14)
يتيمى از خويشاوندان، (15)
يا مستمندى خاك‏نشين را، (16)
سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى و رحمت توصيه مى‏كنند! (17)
آنها «اصحاب اليمين‏»اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‏دهند)! (18)
و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‏اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‏شود). (19)
بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نيست)! (20)