( جزء سی ام )

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
آنها از چه چيز از يكديگر سؤال مى‏كنند؟! (1)
از خبر بزرگ و پراهميت (رستاخيز)! (2)
همان خبرى كه پيوسته در آن اختلاف دارند! (3)
چنين نيست كه آنها فكر مى‏كنند، و بزودى مى‏فهمند! (4)
باز هم چنين نيست كه آنها مى‏پندارند، و بزودى مى‏فهمند (كه قيامت حق است)! (5)
آيا زمين را محل آرامش (شما) قرار نداديم؟! (6)
و كوه‏ها را ميخهاى زمين؟! (7)
و شما را بصورت زوجها آفريديم! (8)
و خواب شما را مايه آرامشتان قرار داديم، (9)
و شب را پوششى (براى شما)، (10)
و روز را وسيله‏اى براى زندگى و معاش! (11)
و بر فراز شما هفت (آسمان) محكم بنا كرديم! (12)
و چراغى روشن و حرارت‏بخش آفريديم! (13)
و از ابرهاى باران‏زا آبى فراوان نازل كرديم، (14)
تا بوسيله آن دانه و گياه بسيار برويانيم، (15)
و باغهايى پردرخت! (16)
(آرى) روز جدايى، ميعاد همگان است! (17)
روزى كه در «صور» دميده مى‏شود و شما فوج فوج (به محشر) مى‏آييد! (18)
و آسمان گشوده مى‏شود و بصورت درهاى متعددى درمى‏آيد! (19)
و كوه‏ها به حركت درمى‏آيد و بصورت سرابى مى‏شود! (20)
مسلما (در آن روز) جهنم كمينگاهى است بزرگ، (21)
و محل بازگشتى براى طغيانگران! (22)
مدتهاى طولانى در آن مى‏مانند! (23)
در آنجا نه چيز خنكى مى‏چشند و نه نوشيدنى گوارايى، (24)
جز آبى سوزان و مايعى از چرك و خون! (25)
اين مجازاتى است موافق و مناسب (اعمالشان)! (26)
چرا كه آنها هيچ اميدى به حساب نداشتند، (27)
و آيات ما را بكلى تكذيب كردند! (28)
و ما همه چيز را شمارش و ثبت كرده‏ايم! (29)
پس بچشيد كه چيزى جز عذاب بر شما نمى‏افزاييم! (30)
مسلما براى پرهيزگاران نجات و پيروزى بزرگى است: (31)
باغهايى سرسبز، و انواع انگورها، (32)
و حوريانى بسيار جوان و هم‏سن و سال، (33)
و جامهايى لبريز و پياپى (از شراب طهور)! (34)
در آنجا نه سخن لغو و بيهوده‏اى مى‏شنوند و نه دروغى! (35)
اين كيفرى است از سوى پروردگارت و عطيه‏اى است كافى! (36)
همان پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هيچ كس حق ندارد بى اجازه او سخنى بگويد (يا شفاعتى كند)! (37)
« روزى كه «روح‏» و «ملائكه‏» در يك صف مى‏ايستند و هيچ يك، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمى‏گويند، و (آنگاه كه مى‏گويند) درست مى‏گويند! (38)
آن روز حق است; هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برمى‏گزيند! (39)
و ما شما را از عذاب نزديكى بيم داديم! اين عذاب در روزى خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دستهاى خود فرستاده مى‏بيند، و كافر مى‏گويد: «اى كاش خاك بودم (و گرفتار عذاب نمى‏شدم)!» (40)