آخر  ↓↓↓  وسط

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
اى جامه خواب به خود پيچيده (و در بستر آرميده)! (1)
برخيز و انذار كن (و عالميان را بيم ده)، (2)
و پروردگارت را بزرگ بشمار، (3)
و لباست را پاك كن، (4)
و از پليدى دورى كن، (5)
و منت مگذار و فزونى مطلب، (6)
و بخاطر پروردگارت شكيبايى كن! (7)
هنگامى كه در «صور» دميده شود، (8)
آن روز، روز سختى است، (9)
و براى كافران آسان نيست! (10)
مرا با كسى كه او را خود به تنهايى آفريده‏ام واگذار! (11)
همان كسى كه براى او مال گسترده‏اى قرار دادم، (12)
و فرزندانى كه همواره نزد او (و در خدمت او) هستند، (13)
و وسايل زندگى را از هر نظر براى وى فراهم ساختم! (14)
باز هم طمع دارد كه بر او بيفزايم! (15)
هرگز چنين نخواهد شد; چرا كه او نسبت به آيات ما دشمنى مى‏ورزد! (16)
و بزودى او را مجبور مى‏كنم كه از قله زندگى بالا رود (سپس او را به زير مى‏افكنم)! (17)
او (براى مبارزه با قرآن) انديشه كرد و مطلب را آماده ساخت! (18)
مرگ بر او باد! چگونه (براى مبارزه با حق) مطلب را آماده كرد! (19)
باز هم مرگ بر او، چگونه مطلب (و نقشه شيطانى خود را) آماده نمود! (20)
سپس نگاهى افكند، (21)
بعد چهره درهم كشيد و عجولانه دست به كار شد; (22)
سپس پشت (به حق) كرد و تكبر ورزيد، (23)
و سرانجام گفت: «اين (قرآن) چيزى جز افسون و سحرى همچون سحرهاى پيشينيان نيست! (24)
اين فقط سخن انسان است (نه گفتار خدا)!» (25)
(اما) بزودى او را وارد سقر ( دوزخ) مى‏كنم! (26)
و تو نمى‏دانى «سقر» چيست! (27)
(آتشى است كه) نه چيزى را باقى مى‏گذارد و نه چيزى را رها مى‏سازد! (28)
پوست تن را بكلى دگرگون مى‏كند! (29)
نوزده نفر (از فرشتگان عذاب) بر آن گمارده شده‏اند! (30)
ماموران دوزخ را فقط فرشتگان (عذاب) قرار داديم، و تعداد آنها را جز براى آزمايش كافران معين نكرديم تا اهل كتاب ( يهود و نصارى) يقين پيدا كنند و بر ايمان مؤمنان بيفزايد، و اهل كتاب و مؤمنان (در حقانيت اين كتاب آسمانى) ترديد به خود راه ندهند، و بيماردلان و كافران بگويند: «خدا از اين توصيف چه منظورى دارد؟!» (آرى) اين گونه خداوند هر كس را بخواهد گمراه مى‏سازد و هر كس را بخواهد هدايت مى‏كند! و لشكريان پروردگارت را جز او كسى نمى‏داند، و اين جز هشدار و تذكرى براى انسانها نيست! (31)
اينچنين نيست كه آنها تصور مى‏كنند سوگند به ماه، (32)
و به شب، هنگامى كه (دامن برچيند و) پشت كند، (33)
و به صبح هنگامى كه چهره بگشايد، (34)
كه آن (حوادث هولناك قيامت) از مسائل مهم است! (35)
هشدار و انذارى است براى همه انسانها، (36)
براى كسانى از شما كه مى‏خواهند پيش افتند يا عقب بمانند ( بسوى هدايت و نيكى پيش روند يا نروند)! (37)
(آرى) هر كس در گرو اعمال خويش است، (38)
مگر «اصحاب يمين‏» (كه نامه اعمالشان را به نشانه ايمان و تقوايشان به دست راستشان مى‏دهند)! (39)
آنها در باغهاى بهشتند، و سؤال مى‏كنند... (40)
از مجرمان: (41)
چه چيز شما را به دوزخ وارد ساخت؟!» (42)
مى‏گويند: «ما از نمازگزاران نبوديم، (43)
و اطعام مستمند نمى‏كرديم، (44)
و پيوسته با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم، (45)
و همواره روز جزا را انكار مى‏كرديم، (46)
تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد!» (47)
از اين رو شفاعت شفاعت‏كنندگان به حال آنها سودى نمى‏بخشد. (48)
چرا آنها از تذكر روى گردانند؟! (49)
گويى گورخرانى رميده‏اند، (50)
كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‏اند! (51)
بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‏اى (از سوى خدا) براى او فرستاده شود! (52)
چنين نيست كه آنان مى‏گويند، بلكه آنها از آخرت نمى‏ترسند! (53)
چنين نيست كه آنها مى‏گويند، آن (قرآن) يك تذكر و يادآورى است! (54)
هر كس بخواهد از آن پند مى‏گيرد; (55)
و هيچ كس پند نمى‏گيرد مگر اينكه خدا بخواهد; او اهل تقوا و اهل آمرزش است! (56)