به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
اى كسانى كه ايمان آوردهايد! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگيريد! شما نسبت به
آنان اظهار محبت مىكنيد، در حالى كه آنها به آنچه از حق براى شما آمده كافر
شدهاند و رسول الله و شما را به خاطر ايمان به خداوندى كه پروردگار همه شماست از
شهر و ديارتان بيرون مىرانند; اگر شما براى جهاد در راه من و جلب خشنوديم هجرت
كردهايد; (پيوند دوستى با آنان برقرار نسازيد!) شما مخفيانه با آنها رابطه دوستى
برقرار مىكنيد در حالى كه من به آنچه پنهان يا آشكار مىسازيد از همه داناترم! و
هر كس از شما چنين كارى كند، از راه راست گمراه شده است! (1)
اگر آنها بر شما مسلط شوند، دشمنانتان خواهند بود و دست و زبان خود را به بدى كردن
نسبت به شما مىگشايند، و دوست دارند شما به كفر بازگرديد! (2)
هرگز بستگان و فرزندانتان روز قيامت سودى به حالتان نخواهند داشت; ميان شما جدايى
مىافكند; و خداوند به آنچه انجام مىدهيد بيناست. (3)
براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند وجود داشت، در آن
هنگامى كه به قوم (مشرك) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غير از خدا مىپرستيد
بيزاريم; ما نسبت به شما كافريم; و ميان ما و شما عداوت و دشمنى هميشگى آشكار شده
است; تا آن زمان كه به خداى يگانه ايمان بياوريد! -جز آن سخن ابراهيم كه به پدرش (
عمويش آزر) گفت (و وعده داد) كه براى تو آمرزش طلب مىكنم، و در عين حال در برابر
خداوند براى تو مالك چيزى نيستم (و اختيارى ندارم)!- پروردگارا! ما بر تو توكل
كرديم و به سوى تو بازگشتيم، و همه فرجامها بسوى تو است! (4)
پروردگارا! ما را مايه گمراهى كافران قرار مده، و ما را ببخش، اى پروردگار ما كه تو
عزيز و حكيمى!» (5)
(آرى) براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه (و سرمشق نيكويى) بود، براى كسانى كه اميد
به خدا و روز قيامت دارند; و هر كس سرپيچى كند به خويشتن ضرر زده است، زيرا خداوند
بىنياز و شايسته ستايش است! (6)
اميد است خدا ميان شما و كسانى از مشركين كه با شما دشمنى كردند (از راه اسلام)
پيوند محبت برقرار كند; خداوند تواناست و خداوند آمرزنده و مهربان است. (7)
خدا شما را از نيكى كردن و رعايت عدالت نسبت به كسانى كه در راه دين با شما پيكار
نكردند و از خانه و ديارتان بيرون نراندند نهى نمىكند; چرا كه خداوند عدالتپيشگان
را دوست دارد. (8)
تنها شما را از دوستى و رابطه با كسانى نهى مىكند كه در امر دين با شما پيكار
كردند و شما را از خانه هايتان بيرون راندند يا به بيرونراندن شما كمك كردند و هر
كس با آنان رابطه دوستى داشته باشد ظالم و ستمگر است! (9)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد! هنگامى كه زنان باايمان بعنوان هجرت نزد شما آيند،
آنها را آزمايش كنيد -خداوند به ايمانشان آگاهتر است- هرگاه آنان را مؤمن يافتيد،
آنها را بسوى كفار بازنگردانيد; نه آنها براى كفار حلالند و نه كفار براى آنها
حلال; و آنچه را همسران آنها (براى ازدواج با اين زنان) پرداختهاند به آنان
بپردازيد; و گناهى بر شما نيست كه با آنها ازدواج كنيد هرگاه مهرشان را به آنان
بدهيد و هرگز زنان كافر را در همسرى خود نگه نداريد (و اگر كسى از زنان شما كافر شد
و به بلاد كفر فرار كرد،) حق داريد مهرى را كه پرداختهايد مطالبه كنيد همانگونه
كه آنها حق دارند مهر زنانشان را كه از آنان جدا شدهاند) از شما مطالبه كنند; اين
حكم خداوند است كه در ميان شما حكم مىكند، و خداوند دانا و حكيم است! (10)
و اگر بعضى از همسران شما از دستتان بروند (و به سوى كفار بازگردند) و شما در جنگى
بر آنان پيروز شديد و غنايمى گرفتيد، به كسانى كه همسرانشان رفتهاند، همانند مهرى
را كه پرداختهاند بدهيد; و از (مخالفت) خداوندى كه همه به او ايمان داريد
بپرهيزيد! (11)
اى پيامبر! هنگامى كه زنان مؤمن نزد تو آيند و با تو بيعت كنند كه چيزى را شريك خدا
قرار ندهند، دزدى و زنا نكنند، فرزندان خود را نكشند، تهمت و افترايى پيش دست و پاى
خود نياورند و در هيچ كار شايستهاى مخالفت فرمان تو نكنند، با آنها بيعت كن و براى
آنان از درگاه خداوند آمرزش بطلب كه خداوند آمرزنده و مهربان است! (12)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد! با قومى كه خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى
نكنيد; آنان از آخرت مايوسند همانگونه كه كفار مدفون در قبرها مايوس مىباشند!
(13)